نگارنده به عنوان پژوهشگری که پس از سالها سفر و پژوهش، سازههای خورشیدی ایران و جهتگیریهای خورشیدی در چهارطاقیها را برای نخستین بار کشف و شناسایی کرده و آنها را طی چندین کتاب و مقاله و همایش معرفی کرده، پیشنهاد میکند تا سنت کهن معماری چهارطاقی و جهتگیریهای خورشیدی مجدداً احیاء گردد.
اینکار علاوه بر اینکه دارای جلوههای زیبای هنری و بصری و آموزشی است، احیای یک سنت علمی و هنری کهن و تولد دوباره یک گونه معماری اصیل و بومی نیز بشمار میرود. ترکیب خلاقانهای از هنر و علم و آیین. معماریای که مشخصههای ممتاز آن در یک بازه زمانی دو هزار ساله تأثیری عمیق و سازنده بر روی معماری شرق و غرب باستان و کشورهایی از آسیا تا اروپا نهاده است.
اکنون میتوان این گونه معماری را با افتخار و به یاد پیشینیان اندیشمند و دانشور و به منظور تقدیم به نسلهای امروز و فردا احیاء کرد. احیای بناهایی که جلوه تاریخ علم در جهان باستان و تجلی تواناییهای ریاضی و محاسباتی، آگاهیهای کیهانی و نجومی، و خلاقیتهای هنری و زیباییشناسانه معماری هستند.
علاوه بر اینها، محیط و محوطه یک چهارطاقی با چشمانداز باز و گستردهای که بسوی افق و روشنایی بیپایان دارد، میتواند احساسی از عظمت و انگیزه ایجاد کند و جایگاهی برای تفکر و برای اندیشیدن به آرمانها و آرزوهای بزرگ باشد. […]