هنرمندان برجسته و آثار برگزیده هنر ایرانی
هرگاه که سخن از صنایع دستی و هنرهای مردمی می‌شود، نمی‌باید زنان و مردان محروم و رنج‌کشیده‌ای را فراموش کرد که در خانه‌های خود و یا در کارگاه‌های قالی‌بافی و گلیم‌بافی و مرواری‌بافی و سوزن‌دوزی و گلابتون‌دوزی و سفالگری و امثال آنها، بیرحمانه به استثمار کشیده شده‌اند تا در ازای کمترین دستمزد و بدون هیچگونه حمایت شغلی و اجتماعی برای کارفرمایان دولتی و خصوصی خود بیگاری کنند و دل توریست‌ها و «هنردوستان» بی‌اعتنا به رنج انسان را شاد نمایند.
مجموعه کتاب‌های دوزبانه و مصور «اصالت‌های ماندگار- هنرمندان برجسته و آثار برگزیده هنر ایرانی» (Iranian Folk Art) ایده‌ای است برای شناختن هنرهای اصیل مردم ایران و شناساندن آن به هنردوستانی که هنر ناب را قدر می‌نهند و بر صدر می‌نشانند. با این امید و آرزو که چنین تلاش‌هایی موجب معرفی بیشتر هنرهای بومی و رو به فراموشی این سرزمین و رونق افزون‌تر فعالیت‌های خلاقانه هنرمندان و استادکاران ممتاز آن شود.
در بخشی از پیشگفتار «سفال کلپورکان»: آمده است: «این دفتر به معرفی کهن‌ترین نوع سفالگری بشری- یعنی سفالگری فتیله‌پیچ دست‌ساز و بدون چرخ- که پس از هزاران سال همچنان و بدون هیچ تغییری در روش‌ها، تکنیک‌ها و آرایه‌های زینتی به حیات خود ادامه داده، اختصاص دارد. اینکار با اتکای به آثار مروارید دهواری- هنرمند و استادکار برجسته سفالگری کلپورکان- انجام پذیرفته است. نگارنده عمیقاً آرزومند و امیدوار است تا هنر و صنعت سفالگری کهن روستای کلپورکان و روستاهای اطراف آن (که به سرعت رو به فراموشی می‌رود) بتواند با توجه و حمایت‌های همگانی، موانع و دشواری‌های موجود را پشت سر نهاده و به حیات دیرین خود ادامه دهد. امید است که با تلاش‌های روزافزون فعالان دلسوز و رسانه‌های کوشا، این آگاهی لازم به اطلاع عموم رسانده شود که نقائص ظاهری موجود در ظروف سفالین کلپورکان نشانه عیب و نقص آنها نیست؛ بلکه نشانه اصالت، هویت و فنون کهن در ساخت‌وساز آنها است.
درست است که حفظ سنت‌های هنری کهن و پایبندی به شیوه‌های دیرین فنی، دارای ارزش ذاتی و شایسته توجه و حمایت هستند؛ اما تغییر در سنت‌ها و شیوه‌های کهن، و بهره‌گیری از ایده‌ها، ابزارها، روش‌ها و مواد جدید نیز می‌تواند در کنار پایبندی به قواعد و اسلوب‌های شناخته شده پیشین، عملی خلاقانه و قابل اعتناء باشد. اگر جز این می‌بود، هرگز پیشرفت‌های هنری و توسعه علمی و فنی در زندگانی بشر رخ نمی‌داد».
مجسمه سازی مومی: به افتخار استاد یوسف نظری
* * *
شیشه گری با مشعل: به افتخار استاد رضا دهاقین
* * *
سفال کلپورکان: به افتخار استاد مروارید دهواری
