رسانه‌های فارسی‌زبان خارج از کشور را دوستدار و دلسوز مردم ایران نمی‌دانم: (۱۱ مهر ۱۴۰۰) اغلب رسانه‌های فارسی‌زبان خارج از کشور را دوستدار و دلسوز مردم ایران نمی‌دانم. آینده ایران با آنان ساخته نمی‌شود و ویران‌تر می‌گردد. این رسانه‌ها که عمدتاً با بودجه کشورهای استعماری و حمایت مالی نهادهای امنیتی و بیزینس‌های سیاسی و تسلیحاتی و به قصد مهندسی افکار و سلیقۀ مردم و تقلیل خواست‌های مردمی و کارگری منتشر می‌شوند، یک دروغ مؤثر و جهت‌دار و زیانبار را در میان صد راستِ بی‌اثر منتشر می‌کنند. آنان خنجری زهرآگین را در میان انبوهی از گلهای زیبا و معطر پنهان می‌سازند و به آرمان مردم و آینده بشریت آسیب می‌رسانند. پناه بردن از شر رسانه‌های داخلی به رسانه‌های خارجی، مثل پناه بردن از نیش عقرب به کام اژدهاست.
اگر نگارنده طی سال‌های متمادی، درخواست مصاحبه برخی رسانه‌های داخلی و خارجی را پذیرفته و یا در میزگردها و جلسات مناظره و سخنرانی شرکت کرده است، هرگز این فعالیت‌های روشنگرانه را به معنای تأیید خط‌مشی آن رسانه‌ها نمی‌دانسته است.
ویرانی و تباهی کشور، عاقبت سهمیه‌های آموزشی و شغلی: (۵ شهریور ۱۴۰۰) وقتی فرصت‌های آموزشی و شغلی آلوده به تبعیض و سهمیه شود و بی‌استعدادها جای بااستعدادها را بگیرند، از آن کشور ویرانه برجای می‌ماند.
آنچه باید نوشته می‌شد، اما نشد! (۲۸ فروردین ۱۳۹۸) در چند سال اخیر، مطالب و موضوعات زیادی می‌بایست نوشته و منتشر می‌شدند که نشدند. واهمه‌ای از تنگناها و تعدی‌های رایج در یک محیط افراطی، عقب‌افتاده، متحجر، واپس‌گرا، رشدنیافته و رو به انحطاط در میان نیست؛ که شخصیت و اهمیت و میزان تأثیرگذاری هر کسی از نوع متعدیانش هویداست. آنچه موجب نگرانیست، ترکیب معضل قبلی با سوءاستفاده‌هایی است که عده‌ای از قشریون و قومیون و دیگر انحصارطلبان از اینگونه مطالب می‌کنند. شرایط غامضی است که نه می‌توان سکوت کرد و نه می‌توان حرف زد. جوامعی که به آینه سنگ می‌زنند، جوامعی که جنایات تاریخی خود را کتمان یا توجیه کنند و مثل اغلب جوامع دیگر مسئولیت عمل خود را نپذیرند و احساس و ابراز شرمساری نکنند، سرنوشت تلخی پیش رو خواهند داشت. اهمیت این مطالب و مطالب دیگری که توقیف یا بایکوت شدند، هنگامی آشکار خواهد شد که بسیار دیر خواهد بود. جامعه ما جامعه بسته‌ای است که گذشته خود را به تخیل، حال خود را به تقلب و آینده خود را به توهم سپرده است. […]
