روز دوشنبه سوم ژوئن فرا رسید. روزی که قرار بود گزارش رسمی یک نسل‌کشی معاصر با عنوان «تحقیقات ملی برای زنان و دختران گمشده» منتشر شود و مراسمی نیز در باره آن در شهر گاتینو برگزار گردد. نتیجه تحقیقات گسترده و سه ساله‌‌ای که اکنون بطور علنی در معرض دید و اطلاع جهانیان قرار می‌گیرد. هر چند تفصیل تحقیقات هنوز در دسترس نیست، اما سرفصل‌های آن بیش از آنکه به تصور آید هولناک است: نسل‌کشی ملی و کشتار پنهانی هزاران زن یا دختر اسکیموی بومی در سی سال اخیر و در کشور کانادا. یعنی در کشوری از توابع بریتانیا که گفته می‌شود دارای عالی‌ترین رتبه‌های جهانی از لحاظ شاخص‌های توسعه انسانی و رفاه اجتماعی و مدعیات حقوق بشری است. این گزارش، دولت کانادا را شریک جرم این قتل‌عام سراسری و سیستماتیک دانسته است. خانم ماریون بولر- کمیسر اصلی تحقیق- در بیانیه خود و پس از مصاحبه با دو هزار نفر از بازماندگان خانواده‌های قربانیان گفته است: «همه سر به نیست شده‌ها و کشته شده‌ها قربانیان نژادپرستی و زن‌ستیزی و نقض حقوق بشری هستند که در جامعه کانادا نهادینه شده است». جاستین ترودو- نخست وزیر کانادا و حامی تحقیقات- با شرکت در مراسم و در واکنش به آن گفته است: «امروز روز عذاب کانادا است».
اگر در اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم، سیاست کانادا بر این بوده که با روش متداول «نسل‌کشی فرهنگی» کودکان اسکیمو را در مدارس دولتی با زبان و فرهنگ مادری خود بیگانه کنند(+)، اکنون و در دهه‌های اخیر به نسل‌کشی زنان پرداخته‌اند تا اصولاً کودکی متولد نشود.
سی‌بی‌سی (منتشر کننده اصلی خبر) گفته است: «کانادا قصد دارد مردم بومی را نابود کند»(+). رویترز آورده است که پلیس کانادا بر قتل دستکم ۱۰۱۷ زن صحه گذاشته و در ادامه اضافه کرده که کشتار نوع کانادایی، بالاترین حد شناخته شده از خشونت علیه زنان و دختران است»(+). ان‌پی‌آر از فریاد ضجه و گریه‌های مستمر خانواده‌های شرکت کننده در مراسم گزارش داده و اینکه تعداد واقعی قربانیان بسیار بیشتر از آمار ارائه شده است(+). نیویورک تایمز از انبوه زنانی سخن می‌راند که با لباس‌های قرمز سنتی اینوئیت در مراسم حاضر شده و یکدیگر را بغل می‌کردند و اشک می‌ریختند(+). گاردین از کشتار بیش از ۴۰۰۰ زن و دختر طی مدت ۳۰ سال خبر داده است(+). یورونیوز ضمن انتشار فیلم کوتاهی از مراسم (+) به نقل از یک خبرنگار محلی می‌نویسد: «این بدترین جنایت ممکن است. جنایتی که در بطن دولت انجام شده و هیچ کلمه‌ای برای توصیف آن وجود ندارد»(+). ایندیپندنت ضمن شرح جزئیاتی از وقایع، این قتل‌عام‌ها را محصول مجوزی دانسته که ایدئولوژی دولتی کانادا به مهاجمان می‌داده است(+). سی‌ان‌ان به نقل از متن گزارش، کشتارهای کانادایی را محصول استعمار و ایدئولوژی استعماری‌ای دانسته که زنان و دختران بومی را عناصری بی‌ارزش قلمداد می‌کرده است(+).
این خبر هولناک بود و جهان را چون توفانی در بر گرفت. اما هولناک‌تر از آن «سکوت ایرانی» بود. ایرانیان و شبکه‌های اجتماعی آنان و رسانه‌های فارسی‌زبانشان در قبال این واقعه سکوت اختیار کردند. چنانکه قبلاً نیز در قبال نسل‌کشی‌های دیگر سکوت اختیار کرده بودند. «سکوت و بی‌اعتنایی ایرانی در قبال فجایع بشری» پیام‌ها و پیامدهای ناگوار و جبران‌ناپذیری در بر دارد.
کشتار کودکان به منظور یکسان‌سازی زبان و فرهنگ
۸ خرداد ۱۴۰۰
امروز اغلب منابع خبری جهان از کشف یک گور دسته‌جمعی حاوی بقایای ۲۱۵ کودک بومی در محوطه مدرسه شبانه‌روزی کملوپس (وابسته به کلیسای کاتولیک) در استان بریتیش کلمبیای کانادا خبر دادند. این مدرسه که تا سال ۱۹۷۸ فعال بود، وظیفه داشت کودکان بومی را برای همیشه از خانواده‌هایشان جدا کند و با ممنوع کردن صحبت به زبان‌های مادری، آنها را تحت آسیمیلاسیون و دگردیسی فرهنگی و هویتی قرار دهد. اکنون مشخص شده است که هزاران تن از این کودکان پس از انواع سوءاستفاده‌های عاطفی، جسمی و جنسی، بطور مخفیانه قتل‌عام می‌شده‌اند. طی روزهای بعدی چندین گور دسته‌جمعی دیگر در نزدیکی مدرسه «ماریوال ایندین» استان ساسکاچوان کانادا کشف شدند(+) و متعاقب آن، مردم بومی چندین کلیسا را به آتش کشیدند. جاستین ترودو- نخست‌وزیر کانادا- این کشتارها را نمونه‌ای از تاریخ سیاه و شرم‌آور کانادا نامیده است. در اوایل ماه جولای، مجسمه ملکه ویکتوریا و ملکه الیزابت در برخی شهرهای کانادا و در ضمن پاشیدن رنگ خون به چهره آنان، شکسته و سرنگون شدند.
همچنین بنگرید به:
جنبش جهانی ضد نژادپرستی و جهان‌گشایی، مرحله‌ای نوین در تاریخ بشری
نسل‌کشی فرهنگی به بهانه گسترش زبان فارسی و تحکیم وحدت ملی
