روز دوشنبه سوم ژوئن فرا رسید. روزی که قرار بود گزارش رسمی یک نسل‌کشی معاصر با عنوان «تحقیقات ملی برای زنان و دختران گمشده» منتشر شود و مراسمی نیز در باره آن در شهر گاتینو برگزار گردد. نتیجه تحقیقات گسترده و سه ساله‌‌ای که اکنون بطور علنی در معرض دید و اطلاع جهانیان قرار می‌گیرد. هر چند تفصیل تحقیقات هنوز در دسترس نیست، اما سرفصل‌های آن بیش از آنکه به تصور آید هولناک است: نسل‌کشی ملی و کشتار پنهانی هزاران زن یا دختر اسکیموی بومی در سی سال اخیر و در کشور کانادا. یعنی در کشوری از توابع بریتانیا که گفته می‌شود دارای عالی‌ترین رتبه‌های جهانی از لحاظ شاخص‌های توسعه انسانی و رفاه اجتماعی و مدعیات حقوق بشری است. این گزارش، دولت کانادا را شریک جرم این قتل‌عام سراسری و سیستماتیک دانسته است. خانم ماریون بولر- کمیسر اصلی تحقیق- در بیانیه خود و پس از مصاحبه با دو هزار نفر از بازماندگان خانواده‌های قربانیان گفته است: «همه سر به نیست شده‌ها و کشته شده‌ها قربانیان نژادپرستی و زن‌ستیزی و نقض حقوق بشری هستند که در جامعه کانادا نهادینه شده است». جاستین ترودو- نخست وزیر کانادا و حامی تحقیقات- با شرکت در مراسم و در واکنش به آن گفته است: «امروز روز عذاب کانادا است».
اگر در اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم، سیاست کانادا بر این بوده که با روش متداول «نسل‌کشی فرهنگی» کودکان اسکیمو را در مدارس دولتی با زبان و فرهنگ مادری خود بیگانه کنند(+)، اکنون و در دهه‌های اخیر به نسل‌کشی زنان پرداخته‌اند تا اصولاً کودکی متولد نشود.
سی‌بی‌سی (منتشر کننده اصلی خبر) گفته است: «کانادا قصد دارد مردم بومی را نابود کند»(+). رویترز آورده است که پلیس کانادا بر قتل دستکم ۱۰۱۷ زن صحه گذاشته و در ادامه اضافه کرده که کشتار نوع کانادایی، بالاترین حد شناخته شده از خشونت علیه زنان و دختران است»(+). ان‌پی‌آر از فریاد ضجه و گریه‌های مستمر خانواده‌های شرکت کننده در مراسم گزارش داده و اینکه تعداد واقعی قربانیان بسیار بیشتر از آمار ارائه شده است(+). نیویورک تایمز از انبوه زنانی سخن می‌راند که با لباس‌های قرمز سنتی اینوئیت در مراسم حاضر شده و یکدیگر را بغل می‌کردند و اشک می‌ریختند(+). گاردین از کشتار بیش از ۴۰۰۰ زن و دختر طی مدت ۳۰ سال خبر داده است(+). یورونیوز ضمن انتشار فیلم کوتاهی از مراسم (+) به نقل از یک خبرنگار محلی می‌نویسد: «این بدترین جنایت ممکن است. جنایتی که در بطن دولت انجام شده و هیچ کلمه‌ای برای توصیف آن وجود ندارد»(+). ایندیپندنت ضمن شرح جزئیاتی از وقایع، این قتل‌عام‌ها را محصول مجوزی دانسته که ایدئولوژی دولتی کانادا به مهاجمان می‌داده است(+). سی‌ان‌ان به نقل از متن گزارش، کشتارهای کانادایی را محصول استعمار و ایدئولوژی استعماری‌ای دانسته که زنان و دختران بومی را عناصری بی‌ارزش قلمداد می‌کرده است(+).
این خبر هولناک بود و جهان را چون توفانی در بر گرفت. اما هولناک‌تر از آن «سکوت ایرانی» بود. ایرانیان و شبکه‌های اجتماعی آنان و رسانه‌های فارسی‌زبانشان در قبال این واقعه سکوت اختیار کردند. چنانکه قبلاً نیز در قبال نسل‌کشی‌های دیگر سکوت اختیار کرده بودند. «سکوت و بی‌اعتنایی ایرانی در قبال فجایع بشری» پیام‌ها و پیامدهای ناگوار و جبران‌ناپذیری در بر دارد.
جهان امروز برخلاف برخی کشورهای عقب‌مانده و نژادپرست که از روی خودشیفتگی و در تخیلات خطرناکشان، خود و تاریخ خود را تاج سر بشر می‌انگارند، عواقب اعمال خود در گذشته و حال را می‌پذیرد و ناچار است که بپذیرد. برای مثال بنگرید به: «عذرخواهی بلژیک به‌خاطر ربوده شدن کودکان چندنژادی در عصر استعمار»(+)، «به رسمیت شناختن مسئولیت کشتار امریتسار هند توسط بریتانیا»(+)، «درخواست بخشش رئیس جمهور آلمان از بازماندگان کشتار فیویتسانو در ایتالیا و هشدار او در زمینه شیوع سم ناسیونالیسم»(+)، ابراز تأسف پادشاه بلژیک از حمله پیشینانش به کشور کنگو(+) و عذرخواهی پادشاه هلند بخاطر استعمار اندونزی در دهه ۱۹۴۰. او در سخنان خود گفت که «گذشته را نمی‌توان پاک کرد و باید از سوی همه نسل‌ها به رسمیت شناخته شود»(+).
