هویت و حدود ایران و دیگر کشورهای فعلی خاورمیانه که با نامی جدید یا با نام قبلی، جایگزین کشورهای ماقبل خود شده‌اند، محصول خواست و عمل استعمارگران در اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم میلادی بوده است.
نظم ژئوپولیتیک و مرزهای کشورهای غربی ایران درست در ۱۰۱ سال پیش و در خلال جنگ جهانی اول به موجب توافق‌نامه‌ای میان مارک سایکس از بریتانیا و فرانسوا ژرژ پیکو از فرانسه و با اعلام رضایت روسیه تزاری و بدون رضایت مردم و مقامات محلی و حتی بدون اطلاع و حضور آنان شکل گرفته‌اند.
مرزهای شرقی تشکیل دهنده کشور فعلی ایران نیز عمدتاً چند سال قبل از آن توسط ژنرال‌های انگلیسی به نام‌های فردریک جان گلداسمیت، مک‌نیل و هنری ماکماهون در فاصله سال‌های ۱۸۷۱ تا ۱۹۰۵ میلادی (۱۴۶ تا ۱۱۲ سال پیش) به وجود آمده‌اند. در نتیجه، چنین مرزهای استعمارساخته‌ای نمی‌توانند «مقدس» باشند و برخلاف شعارهای رایج، هیچ ربطی به شرف و ناموس مردم ندارند.
خط‌مشیء استعمارگران برای تعیین کشورها و مرزهای سیاسی جدید چنین بوده که مرزها همیشه و همواره از وسط زیستگاه اقوام عبور کند و آنها را به دو یا چند بخش پاره‌پاره کند. چنین سیاستی، موجب ایجاد تنش‌ها و ناآرامی‌های مکرری می‌شود که برای آرامش و ثبات کشورها مضر و برای استعمارگران مقرون به فایده است. برای مثال، مرزهای فعلی ایران را به ترتیبی تعیین و تحدید کرده‌اند که از وسط نواحی تالش‌نشین، ترک‌نشین، ارمنی‌نشین، آسوری و کلدانی‌نشین، کردنشین، لرنشین، لک‌نشین، عرب‌نشین، مکرانی‌نشین، بلوچ‌نشین، سیستانی‌نشین، خراسانی‌نشین، کلاتی‌نشین و ترکمن‌نشین عبور کند و هر یک از این اقوام را در بین دو یا چند کشور تقسیم کرده‌اند. همین برنامه در کشورهای برآمده از امپراتوری عثمانی و جمهوری‌های آسیای میانه و قفقاز نیز اجرا شده است.
تقسیم‌بندی استان‌ها و نواحی داخل کشور نیز تقریباً به همین منوال بوده است.
آنچه «مرزهای مقدس» نامیده می‌شوند، چیزی نیستند جز «سیم‌های خاردارهای» جدایی‌افکن که موجب تفرقه و دشمنی میان مردم شده‌اند.
همچنین بنگرید به:
میهن/ وطن چیست؟
ملی چیست؟
ملت چیست؟
ناسیونالیسم چیست؟ و تفاوت میان ملی‌گرایی و میهن‌دوستی
فاشیسم چیست؟
گفتارهایی در باره تبعیض نژادی، وطن‌دوستی، غرور ملی، و قربانی کردن انسان به پای کشور
